Historia Szpitala

Początki

Początki dzisiejszego Specjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej nad Matką i dzieckiem w Poznaniu sięgają roku 1877, kiedy to dr Ignacy Zielewicz (1877-1880) w domu należącym do Zgromadzenia Zakonnego Sióstr Miłosierdzia Św. Wincentego a Paulo założył Szpital Dziecięcy im. Św. Józefa. Był to pierwszy w Poznaniu Szpital Dziecięcy, a czwarty w Polsce.

Placówka zaczęła działalność od 12 łóżek szpitalnych i ambulatorium, które pełniło rolę Izby Przyjęć. Początkowo skupiano się przede wszystkim na przyjęciach ambulatoryjnych, dopiero w roku 1880 powiększono bazę łóżek do 30, a trzy lata później do 50. Powstały wtedy oddziały: chirurgii dziecięcej, wewnętrzny oraz zakaźny dla dzieci chorych na płonice i błonicę.

W roku 1895 naczelnym lekarzem Szpitala został Bolesław Krysiewicz. Dzięki jego zaangażowaniu w Szpitalu podjęło pracę wielu wybitnych specjalistów z różnych dziedzin medycyny. W 1907 roku od strony ulicy powstał nowy budynek w stylu neogotyckim oraz przebudowano stary budynek. Ambulatorium pełniące rolę Izby Przyjęć zostało rozszerzone, wydzielono dużą poczekalnie z oddzielnym wejściem od ulicy, dostosowując warunki i organizację do potrzeb chorych dzieci. Baza łóżkowa została zwiększona do 120 łóżek.

I i II Wojna Światowa

W czasie I Wojny Światowej nic nie zakłóciło pracy Szpitala. W odrodzonej Polsce Szpital nadal rozwijał sie bardzo prężnie. Wybudowano nowy pawilon szpitalny w głębi ogrodu, zmodernizowano wnętrza i sprowadzono nowoczesny sprzęt medyczny.

W momencie wybuchu II Wojny Światowej Szpital był nowoczesną pediatryczna placówką medyczną, liczył 330 łóżek. W wyniku działań wojennych Szpital został zniszczony w 65%, co nie przeszkodziło we wznowieniu działalności już 8 kwietnia 1945 roku. Pod koniec pierwszego roku działalności powojennej Szpital posiadał 196 łóżek, na których leczono około 1100 pacjentów.

Duży wzrost zachorowań na choroby zakaźne spowodował potrzebę poszerzenia działalności Szpitala. W tym celu w roku 1950 Szpital dziecięcy otrzymał budynki przy ul. Nowowiejskiego 56/58, gdzie powstały Oddziały Zakaźne dla Dzieci. W latach powojennych Szpital nadal poszerzał swoje kwalifikacje. Był jedyną placówką zajmującą się chorymi dziećmi na terenie miasta Poznania. W 80-tą rocznicę powstania Szpital dysponował już 512 łóżkami na 12 oddziałach.

W 1958 roku Szpital przyjmuje nazwę „Wojewódzki Szpital Dziecięcy im. Bolesława Krysiewicza” na cześć wybitnego lekarza pediatry i organizatora szpitala w latach 1895-1932. Także ulica, przy której znajduje się Szpital zmieniła nazwę z ul. Św. Józefa na ul. Bolesława Krysiewicza.

Dynamiczny rozwój

W latach sześćdziesiątych Szpital posiadał 150 łóżek niemowlecych na trzech oddziałach, 148 łóżek wewnętrznych łącznie z Oddziałem Reumatologicznym i Pulmonologicznym (dawniej gruźliczym), 98 łózek zabiegowych (chirurgia, okulistyka i laryngologia) i 116 łózek na Oddziałach Zakaźno-Obserwacyjnych. Średnio leczono ponad 7 tysięcy dzieci rocznie.

W 1980 roku do Szpitala Dziecięcego został przyłączony Szpital Położniczo-Ginekologiczny wraz z Oddziałami Noworodkowymi przy ul. Jarochowskiego 18. Powstał Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej nad Matka i Dzieckiem, który obejmował dwa obiekty szpitalne dziecięce oraz jeden położniczo-ginekologiczny i noworodkowy. Zmiany organizacyjne w Szpitalu wynikały z dostosowania profilu oddziałów do aktualnych potrzeb zdrowotnych dzieci, młodzieży i dorosłych.

W latach 90-tych Szpital przeszedł kolejne zmiany organizacyjne. Najważniejszą z nich było uzyskanie w 1996 roku statusu samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Rozpoczęto rozbudowę Szpitala. Dobudowano nowoczesne skrzydło z Blokiem Operacyjnym i Izbą Przyjęć. Izba Przyjęć została oddana do użytku w roku 2001, Blok Operacyjny wraz z całkowicie wyremontowanym oddziałem Chirurgicznym w roku 2003.